ارائه یک معماری خودمختار برای خود بهینه سازی پروتکل مسیریابی در شبکه های موردی بین خودرویی

در سال های اخیر شبکه های موردی بین خودرویی توجه بسیاری از محققین و صنعتگران را به خود جلب نموده است. ویژگی های منحصر به فرد این شبکه ها نظیر سرعت بالای وسایل نقلیه، توپولوژی پویای شبکه و محیط خاص آن موجب شده، مسیریابی در این شبکه ها با چالش های بی شماری روبرو باشد. نخست پروتکل های مسیریابی زیادی با در نظر داشتن این ویژگی های خاص برای شبکه های موردی بین خودرویی توسعه پیدا کرد که هر کدام می کوشند عملکرد شبکه را بهبود بخشند. اما هر کدام از این پروتکل ها تنها در شرایطی خاص عملکرد مناسبی از خود نشان می دهند. لازمه توسعه پذیر بودن یک پروتکل مسیریابی در شبکه های موردی بین خودرویی آن است که علاوه بر در نظر داشتن ویژگی های خاص شبکه، بتواند با توجه به شرایط و پیشامدها تصمیمات مسیریابی مناسب را اتخاذ نماید. با در نظر داشتن این تعریف، بسیاری از پروتکل های مسیریابی جدید درصدد برآمدند تا با درک مناسب شرایط شبکه، عملکرد خود را بهبود بخشند. پروتکل های مسیریابی dtn که مبنای کار این پایان نامه قرار دارند، در این دسته قرار می گیرند. اما پروتکل های جدید هم به طور کامل پاسخگوی تمامی نیازهای شبکه نمی باشند، زیرا تنها برای کاربردی خاص طراحی شده اند. این پروتکل ها تنها می توانند بسته هایی را در شبکه مسیریابی کنند که آستانه تأخیر بالا داشته باشند. در این پایان نامه برای اولین بار معماری ارائه شده است که می تواند ترافیک تولید شده را تحلیل کرده و تصمیمات مسیریابی مناسب را با توجه به نوع بسته اعمال کند. از ویژگی های معماری پیشنهادی autonomic dtn عملکرد بین لایه ای و پویا این پروتکل می باشد که ضمن استفاده از مزایای dtn، بسته های الویت دار voip را با گارانتی های مورد نیاز آن به مقصد می رساند. نتایج شبیه سازی ها نشان می دهد، معماری پیشنهادی autonomic dtn نرخ تحویل بسته های الویت دار (pdr) را بیش از 20 درصد نسبت به پروتکل مرجع پایان نامه (lard-optimal) بهبود بخشیده و تمامی ترافیک های تولیدی شبکه اعم از الویت دار و بدون الویت طبق گارانتی های مورد نظر به مقصد می رساند.